Spiegelreflex

Die nacht (ochtend) zette het koppel zijn voordeur weer open nadat die van de discotheek al lang gesloten was. Voor hun vrienden, voor de zielen die het einde van de nacht met gestrekte armen nog wat voor zich uit duwden, voor henzelf. De koelkast scheen zijn felle licht op vele verschillende gezichten en bier en ander vertier gingen van hand tot hand. Een zaterdag zoals zo vele, tot zij de woning binnenstapte. Zij, Clara. Het koppel wisselde een blik en zij manoeuvreerde zich in een ontmoeting met de onbekende. ‘Ik heet Isa, hoe heet jij? Je bent schitterend, slaap met mij.’ Dat laatste zei ze niet met woorden. Wel met een vlinderlichte streel over Clara’s sleutelbeen terwijl ze iets over haar ketting zei, of met een geheim dat ze lachend in haar oor fluisterde waarbij een onderlip iets te dicht langs een oorlel streek. Clara voelde de ‘Je bent schitterend’ rusten op haar sleutelbeen en de ‘Slaap met mij’ hing aan haar oorlel als een verwachtingsvolle oorbel. En hij? Hij maakte foto’s van hun gasten, voor later. Hoe feller de zon de woonkamer begon te doorboren, hoe meer mensen het einde van de nacht onder verblinde ogen kwamen en naar huis gingen. Iedereen, behalve Clara, die haar hoofd had laten zakken op Isa’s schouder. Lust vermomd als vermoeidheid deed Isa voorstellen samen even op bed te gaan liggen. Lust vermomd als hitte deed haar eerst haar eigen blouse uittrekken, en daarna die van Clara. Lust, niet langer vermomd, bracht tenslotte hun monden bij elkaar en voor het eerst kuste ze de zachte, trage kus van een vrouw. Hun handen gingen naar plekken waar hun lippen het te druk voor hadden, tot ze plots een harde klik hoorden uit de deuropening, waar hij stond. Speels betrapt kwam zijn gezicht tevoorschijn van achter een grote camera. Isa was de jarenlange fotosessies gewoon en liet zich amper afleiden, maar Clara verstopte haar gezicht verlegen in Isa’s haar, waar ze een kus achterliet. Na een tweede en een derde klik liet ze haar aandacht weer opeisen door het lichaam onder haar lippen en na een vierde en vijfde vergat ze haast dat ze vereeuwigd werd. Hij bleef fotograferen. Door de jaren heen had hij al honderden foto’s verzameld van zijn Isa; in kleur, in zwart-wit, wazig, scherp en in alle mogelijke posities. Zijn verdubbelde muze vervulde hem met twee keer zo veel inspiratie. Toen Clara’s lippen genoeg hadden van Isa’s mond, wou ze elders proeven. Hij kwam dichter en dichter en zag de details steeds klaarder door zijn lens, tot Isa hem bij de hand pakte, de camera op het nachtkastje legde en hij zijn eigen beeldmateriaal werd.

De namiddagzon verlichtte het bed. Hij lag op zijn rug, uiterst rechts, met Isa’s slapende hoofd op zijn borstkas en haar been over hem heen. Clara’s gezicht rustte tegen Isa’s rug en haar arm hing losjes om haar naakte middel. De drieluik werd verstoord door Isa’s dorst en haar vlucht om water. Hij, al gewoon aan de onrust in haar slaap, roerde niet. Clara wel. Toen Isa weer naar bed kwam met een heerlijk koele, natte mond en opnieuw in haar positie van weleer gleed, voelde ze een kus landen op haar schouder en zoekende, zachte vingertoppen op haar dij. Ze draaide zich om met haar gezicht naar de andere kant van het bed, waar Clara was, en gaf de vingertoppen iets om te vinden. En zo gingen ze met z’n tweeën verder waar ze enkele uren geleden met drie gebleven waren, in stilte, behalve het onzichtbare geluid van vindende vingers. Ze kwamen samen klaar, perfect symmetrisch, en alsof ze het al honderd keer gedaan hadden, draaide Clara zich na een laatste kus met haar rug naar Isa, waarop ze in slaap vielen in een houding als lepels. Hij sliep nog steeds, met zijn hand op de camera. Clara bewoog haar voet ietsje naar links en Isa bewoog haar voet ietsje naar rechts.

Automatisch, als in een spiegelreflex.

 

Lees de Spaanse vertaling van dit verhaal hier.

Lee la traducción española de este relato aquí.

© Merel Van de Casteele



Deja una respuesta

Tu dirección de correo electrónico no será publicada. Los campos obligatorios están marcados con *